Mijn opa van mijn moeders kant was tuinder in hart en nieren. ‘s Zomers stond hij op zodra het licht werd en dat was eerder dan de bakker uit het dorp. Mijn opa bewoog mee met het ritme van de natuur. De natuur was zijn natuur en hij was altijd in de natuur, op het land of in een van zijn schuren, te vinden.

Tijdens mijn lagereschooltijd werkte ik samen met mijn neefjes en nichtjes bij hem op het land, spelenderwijs natuurlijk. Met je handen wroeten in de aarde om piepers te vinden en deze in houten kistjes te werpen; zachtjes om de schilletjes niet te beschadigen.

We verdienden 10 cent, kan ook 25 cent geweest zijn, als je zo’n kistje samen met je maatje vol had. En als je dan eens wat afgeleid was door alles wat om je om je heen gebeurde of je had geen zin meer, dan hielp opa even mee. Soms werd hij dan wat ‘poestig’ (West-Fries voor ongeduldig, chagrijnig). Je wist dan hoe laat het was en schakelde direct een tandje bij. Het voordeel was wel dat hij met zijn grote handen het kistje snel vol maakte.

Het waren lessen in werken en onbewust maakte ik in die lessen ook kennis met de natuur. De geur van opgedroogde aarde en het loof kan ik nog steeds ruiken en ik lach opnieuw bij het beeld van een muis die angstig z’n weg vond in de broekspijp van mijn neefje.

Mijn opa is mijn held. Altijd rustig op de achtergrond aanwezig. Hard werken, veel werken. Stiekem had hij alles toch maar mooi voor elkaar.

Werken werd altijd gewaardeerd in de familie, in mijn systeem van herkomst zoals dat ook wordt genoemd. Dus om dan te zeggen tegen mezelf en tegen anderen dat ik m’n baan opzeg en voor een tijd stop met werken, voelde intens in alle vezels van m’n lichaam. Vanuit mijn systeem van herkomst geen schuld voelen, me niet te hoeven verantwoorden voor deze keuze was dan ook een hele uitdaging. Maar omdat het zo klopt voor mij en er een plan achter ligt, voelt het nu goed.

Mijn eigen weg gaan, mijn eigen pad volgen, mijn eigen strook met piepers vinden, deze verzamelen en in een kistje doen. Mijn kistje, dat nooit vol raakt en steeds meer waarde krijgt… Niet 10 cent of 25 cent, maar waarde van een hele andere orde. Pieper voor pieper…